 |
| Լուսանկարը՝ Մարիամ Գևորգյանի |
Երևի
թե ճամփորդության ժամանակ կարևորն այն չէ, թե որքան երկար կտևի, որքան
սպասված կլինի այն, կամ թե ինչ «չտեսնված» վայրեր կայցելես, այլ այն, թե ինչ կմնա քեզ այդ ճամփորդությունից:
Պատկերացրեք.
ուրբաթ, վերջին աշխատանքային օր՝ արձակուրդային շաբաթից առաջ, առավոտ, և դու քայլում
ես Ջրվեժ տանող մայրուղիով հույսով, որ կա՛մ քո ճամփորդական խումբը շուտով կհասնի,
կգտնի քեզ, կա՛մ գոնե ինքդ կհասնես նպատակակետին՝ «Չարենցի կամար»-ին: Իհարկե, վերջինը
զգացածս ավելի վառ պատկերացնելու համար է, բայց իրականում նպատակակետին հասնելը, հավատացեք,
պակաս տպավորիչ չէր: «Չարենցի կամար»-ի մասին լսել էի, բայց երբեք չէի տեսել: Գիտեք,
կարողանալ խոսքերով արտահայտել զգացածդ, աչքերիդ տեսածը, բոլորին տրված չէ. Չարենցը
դա իդեալական կերպով է կարողացել անել: Այդ պատճառով է, որ մինչև օրս «Ես իմ անուշ
Հայաստանի»-ն լսելիս, ասելիս աչքիս առաջ պատկերներ են գալիս՝ բառերի հերթականության
փոխարեն: Այդպես է, որ միտքը պատկերանում է, դառնում է իրականություն, հետո հավաքվում,
լցվում գլխիդ մեջ, մեկ այլ միտք դառնում ու դու փորձում ես այն վերադարձնել՝ ստեղծելով
մի շրջապտույտ, որ կոչվում է կյանք։ Ու դու ինքդ էլ դրա մի մասնիկն ես:
«Չարենցի
կամար»-ից հետո Գառնի ու Գեղարդ էլ գնացինք: Գեղեցկության, զգացողության մասին, կարծում
եմ, պատմելն ավելորդ է: Այնտեղից ինձ համար ամենալավ հիշողությունը կմնա մեղվի փոքրիկ,
գունավոր փեթակների ու մեղվապահի պատկերը. լեռների մեջ, ձմռան ու գարնան մեջտեղում,
կյանքի, աղմուկի, խելահեղ ընթացքի կողքին, մեզ պես իրական, մեզ հետ հավասար իրենց կյանքն
ապրող, իրենց տունը ստեղծող մեղուները՝ իրենց փոքրիկ դեղին-կապույտ տնակներով…
Այս
ամբողջ ճամփորդության մեջ, թե հարցնեք, ի վերջո, ինձ ի՞նչ մնաց, կասեմ. Մարիամին նորից
տեսնելը, զրուցելը, երջանկության զգացողությունը, որ անգամ մի թեթև հիշելիս է գալիս…
No comments:
Post a Comment