Thursday 2 April 2015

Նավզիկե

Չարենցն այս ստեղծագործության մեջ նկարագրել է իր՝ պոետի մուսան, որը փոփոխական կնոջ տեսքով է: Նա մերթ սպիտակ էր՝ մարմարիոն արձանի պես, մերթ միկենյան կավե մի վազ, մերթ եգիպտուհի: Նա և՛ օձ էր, և՛ անմեղ մի կույս, և՛ շորերով շրշուն, և՛ ամբողջովին մերկ: Թե՛ քնքշություն էր, նուրբ, մանկան պես, թե՛ կատաղություն, մոլեգին կրակ:

Տարօրինակ էր նրա մուսան, նրա Նավզիկեն՝  և՛ իրական էր, և՛անիրական, մշուշների մեջ, հեռվում, հեռավոր լույսի շողի պես, անվերջ փնտրվող, սպասումներ, հույսեր առաջացնող, անհասանելի երազ էր նա, անվերջ ցնորք էր, անհրաժեշտ կետ, որին կնայեր, կհիանար, որից կկառչեր, որ էլ պոկ չգար: Բայց փոփոխական էր նրա Նավզիկեն, հեշտ չէր բռնել նրան, չէ որ երազ էր, քնքուշ մեգ, որ ցրվում էր մոտենալուն պես:

No comments:

Post a Comment