Friday 29 May 2015

Project: Culture, traditions and customs

Italians are like Armenians with their traditions and customs. For example Italians kiss each other when they meet. It isn’t usually really a kiss, more a delicate brushing of the cheeks accompanied by kissing noises.
There are usually two kisses – first on the right cheek, then on the left. It’s also common in Italy for male relatives and close male friends to embrace each other.
For us and for Italians family is very important value. Their family solidarity is focused on extended family rather than the west's idea of "the nuclear family" of just a mom, dad and kids. Italians have frequent family gatherings and enjoy spending time with their family. Children are reared to remain close to the family upon adulthood and incorporate their future family into the larger network.

Wednesday 27 May 2015

Սեր առանց սահմանների


Տեսնելով մարդու, ով 70 տարեկանում չի վախենում նորից ու նորից վեր կենալ ու շարժվել դեպի իր նպատակը, անկախ դրա անհնարին լինելուց, անկախ քո կամքից ուզում ես ապրել:
Դժվար է անել մի բան, ինչին ինքդ էլ չես հավատում, բայց Պատչ Ադամսը ոչ միայն հավատում է, այլ նաև ստիպում է որ դու էլ հավատաս իր արածին:
Երևի հանդիպումից հետո ամենամեծ ցանկությունս բուժել կարողանալն էր, տալ անվերջ սեր բոլորին, որ ոչ ոք միայնակ չմնա, չնեղվի: Բայց հասկանում եմ, որ առաջին հերթին դու այնքան ուժեղ պետք է լինես, որպեսզի փոխանցես միայն ու միայն սեր, և ոչ մի վախ, անվստահություն, որ կարողանաս բոլոր զգացմունքները վանես քեզնից ու թողնես միայն սերը: Կարծում եմ նրա բուժման հաջողությունը հենց դրանում էլ կայանում է: Նա կարողացել է չվախենալ երջանիկ լինելուց, անվերջ սեր տալուց, անկախ ուրիշների կարծիքի ապրելուց: Վստահ կարող եմ ասել, որ նրանից շատ բան ունեմ սովորելու:

Friday 8 May 2015

Ճամփորդություն դեպի Դիլիջան


Տնտեսական միամսյակն արդեն ավարտվել է, բայց այդ ընթացքում ստացած գիտելիքներն ու տեղեկությունները դեռ չեն մոռացվել: Որպեսզի ինքներս տեսնեինք այն ամենն ինչ լսել էինք, որոշեցինք գնալ Դիլիջան, չէ որ հենց այն պետք է դառնա Հայաստանի ֆինանսական կենտրոնը:  
Դեպի Դիլիջան տանող ճանապարհի առաջին կանգառը Սևանն էր: Լճի գեղեցիկ կապույտ գույնը, օդում ազատ ճախրող թռչունները և ուժ տվող քամին, հենց այն էր, ինչ անհրաժեշտ է հոգում հայրենասիրությունն արթնացնելու համար: Ճանապարհը շարունակվում էր և մենք արդեն Դիլիջանում էինք, այդքան սպասված ֆինանսական կենտրոնում: Այցելեցինք ֆինանսական կրթման կենտրոն, ուր մեզ ծանոթացրեցին Դիլիջանը ֆինանսական կենտրոն դարձնելու ծրագրի ընթացքին, շենքի հարմարություններին, «ԹՈՒՄՈ» կենտրոնին և քաղաքի կյանքի մանրամասներին: Ամեն ինչ շատ գեղեցիկ էր և հարմարավետ, միայն թե զարմանալի էր, որ մեզ ուղեկող աշխատկիցը ժխտեց այն փաստը, որ Կենտրոնական Բանկը պետք է տեղափոխվի Դիլիջան, չնայած ճանապարհին մենք տեսել էինք Կենտրոնական Բանկի ապագա շենքը:
Գեղեցիկ, ձգող բնություն, հայրենի հողի շունչ: Նուրբ ու հարազատ էր Դիլիջանը, չնայած առաջին անգամ էի այնտեղ:
Ճանապարհորդության վերջնակենտ դարձավ Հաղարծին վանական համալիրը, իր խաղաղությամբ: Խաղաղ ու սքանչելի էր նաև նրան շրջապատող անտառը, որի գեղեցկությամբ, միայն հեռվից հիացանք:

Այսպիսինն էր այս օրը՝ գեղեցիկ, զարմանալի և ուրախ:

Thursday 7 May 2015

Մայիսյան հավաքի հերթական «Կլոր սեղանը»

Այսօր՝ մայիսի 7-ին, Մխիթար Սեբաստացի կրթահամալիրի Ավագ դպրոց-վարժարանի ընթերցասրահում Մայիսյան 10-րդ հավաքի շրջանակներում տեղի ունեցավ «կլոր սեղան», որն այս անգամ նվիրված էր կրթության առջև ծառացած խնդիրներին և դրանց լուծման հեռանկարներին: Հավաքին ներկա էին դասավանդողներ, սովորողներ և ծնողներ: Հավաքի առաջին մասում ներկաներն աշխատում էին խմբերով՝ ձևակերպում էին իրենց կարծիքը առաջադրված հարցերի վերաբերյալ, իսկ երկրորդ մասում ներկայացրին և քննարկեցին դրանք: Քննարկման փուլում ներկաներին
միացան նաև Ավագ դպրոց-վարժարանի տնօրեն Գևորգ Հակոբյանն ու «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի տնօրեն Աշոտ Բլեյանը։ Կարծում եմ, հավաքն անցավ հետաքրքիր բացահայտումներով և եզրակացություններով:
Որպես արդյունք կազմվեց կողմերի կարծիքներն ամբողջացնող հռչակագիրը, որ ներկայացնում ենք ստորև.

Հանրակրթության առաջ ծառացած խնդիրների լուծման մասին
ՀՌՉԱԿԱԳԻՐ
Հանրակրթությունն իր բնույթով ֆորմալ է, բայց  անիմաստ է կրթությունը բաղադրչների բաժանելը, այն ամբողջական գործընթաց է: Մարդ ծնված օրից կրթվում է, և այդ կրթությունը իրականանում է և՛ ֆորմալ, և՛ոչ ֆորմալ, և՛ ինֆորմալ ձևերով:
Որպեսզի իրականանա մարդու լիարժեք կրթությունը, անհրաժեշտ է ՝
·         հրաժարվել ծայրահեղություններից.
·         գտնել պայքարի ձևեր՝ հասնելու համար կրթության մեջ արմատական փոփոխությունների.
·         հասնել կրթության բոլոր տեսակների համադրմանն ու ներդաշնակությանը.
·         դաստիարակել մարդուն այնպես, որ ունենա ոչ միայն ընտրելու իրավունք, այլև կարողություն:
Ամեն ինչ կախված է անհատից, երբ մարդ ունենում է ցանկություն և գործում է ըստ իր ցանկության,  հաջողության է հասնում:
Կրթությունը պետք է կապվի կյանքի հետ ու դառնա կյանք:

Ա.Իսահակյան «Լիլիթ»

Լիլիթին տրված էր ամեն ինչ՝ այն ամենն ինչ կար դրախտում: Բազմագույն քարեր, անուշաբույր ծաղիկներ, հավատարիմ ամուսին: Ինչպես երևում է, նրան ոչինչ չի պակասում երջանիկ լինելու համար, բայց... Ինչպես բոլոր մարդիկ, չնայած նրան, որ Լիլիթը ստեղծված էր կրակից, և, ըստ Ադամի, լավն ու բարձր էր բոլոր արարածներից, միևնույնն է, հասարակ մարդ էր և ինչպես բոլորիս, նրան ևս հատուկ էին մարդկային բնավորության գծերը:  Լիլիթն ոչ միայն չէր գնահատում իրեն տրվածը, այլ ավելին էր պահանջում: Նա ձգտում էր ունենալ այն, ինչ չկար դրախտում, ինչ արգելված էր և այն միակ երևույթը, որ նրանը չէր՝ սատանան էր: Մեկն ում մասին ոչ ոք չէր խոսում, ումով ոչ ոք չէր հետաքրքրվում, և, որ ամենակարևորն է, նա դրախտից չէր, ամեն վայրկյան պատրաստ չէր հալչել նրա ոտքերի տակ, ինչպես Ադամը: Չճաշակված մի բան էր, առեղծվածային երևույթ: Ագահությունը տեղի տվեց... Նա ամենասովորական մարդն էր, իր սովորական թերություններով, որից օգտվեց սատանան: Ընչաքաղցությունից կուրացած, ավելինին ձգտելով, ունեցածն էլ կորցրեց: Իսկ Ադամի համար Լիլիթն այդպես էլ մնաց անհասանելի, չհասկացված գեղեցկություն:
Եթե խոսեմ «Լիլիթ» պատմվածքի գրելաոճի մասին, ապա պետք է նշեմ, որ այն մեր ժամանակի արագ ընթացքի համար չէ նախատեսված. ավելորդ բառարանային բառերը ծանրացնում են ընթերցանության ընթացքը: Երբեմն չափից շատ նույն բառը օգտագործելը՝ նույնիսկ եթե այն արտահայտում է ամենանուրբ ու գեղեցիկ զգացմունքները, միևնույնն է առաջանում է հակառակ տպավորությունը, բառը կորցնում է իր իմաստը:

 Գուցե Իսահակյանի ժամանակաշրջանում առավելություն է համարվել պերճաշուք բառերի օգտագործումը, կամ պարզապես ցանկացել է ամբողջական ներկայացնել իր մտքերը, բայց կարծում եմ որ մեր ժամանակաշրջանում այդ այլևս չի գնահատվում: Այժմյան պահանջները շատ ավելի խիստ են: Ստեղծագործությունը պետք է ունենա դինամիկ ընթացք, քիչ նկարագրություններ, բայց միևնույն ժամանակ կարողանա ստեղծել գունավոր պատկերներ, ընթերցողին կարողանա փոխանցել էմոցիոնալ հոսք և որ ամենակարևորն է պետք է մտածելու առիթ տա: Այժմյան ընթերցողը չափազանց պահանջկոտ է, նա չի ընդունում միայն գեղեցիկ պատկերներ: 

Առաջադրանք4

Եթե 1րոպեում մուտքագրում եմ 20 սիմվոլ, ապա քանի՞ սիմվոլ կկարդամ 
2ր5ր, 8ր, 10ր, 11 րոպեում
Ժամանակ = x, մուտքագրած սիմվոլների քանակ= y
y=20x

x=5
y=20* 5= 100,
x=2                          
y=20*2= 40,
x=8
y= 20*8=160,
x=10
y=20*10=200,
x=11
y=20*11=220




Տրամաբանական դավաճանություն

Դավաճանությունը տարբեր ձևերով է արտահայտվում, բայց կարծում եմ, որ բոլոր դեպքերում էլ խնդիրը առաջանում է մարդկանց միջև առաջացած օտարության պատճառով: Դա այն է, երբ շուրջդ շատ մարդ կա, բայց սառչում ես միայնությունից, քեզ նայում են աչքեր, որ դատարկությունից ու դառնությունից բացի, այլևս ոչինչ չեն տալիս, երբ նայում ես ու այլևս չես տեսնում, չես ճանաչում:
Օտարությունն իր հերթին առաջանում է սխալ արժեքներից, անկարևորը կարևորելուց, կամ ընտրությունը պահի ազդեցությամբ կայացնելուց: Այդ անդառնալի քայլերը հետզհետե հանգեցնում են սառցակալման, որը փորձում է տրամաբանական երանգ տալ օտար պահվածքին:
«Թմկաբերդի առում»-ում դավաճանության պատճառը շահամոլությունն էր, «անսահման» փառքի հանդեպ քաղցը, որը կուրացրել էր Թմբկա Տիրուհու աչքերը, մոռացնել տվել իր ամուսնու սերն ու քաջությունը: Տվյալ դեպքում տրամաբանական է, որ Թմբկա Տիրուհին ընտրեց գանձն ու շքեղությունը, չէ որ նրա սիրտը քարացել էր ոսկու փայլից, ականջները խլացել աշուղի գովքից: Փառասիրությունն էր խոսում նրա մեջ, այլ ոչ հենց ինքը՝ քաջ Թաթուլի սերն ու զորությունը դարձած քնքուշ տիկինը:

Չնայած նրա անկուշտ ցանկություններին և համապատասխան արարքներին, չկարողացավ այլևս կուլ տալ դրանց հետևանքները, քանի որ արդարության վերջին կաթիլները դեռ չէին չորացել նրա մեջ, այլ պահված էին  հենց այս պահի, սառը ապտակի համար, որպես վերջին մի հույս: Ցավոք, քաջ Թաթուլն էլ չկար, Նադիր շահն էլ որոշեց պատժել փառամոլ կնոջը:

Անտառահատում և դրա հետևանքներ